Απιαστο πράγμα ο έρως

Σαν πέσει στα γρανάζια του
που όλα τα αλέθει
τη μέρα ζει με τ' όνειρα
τη νύχτα την παλεύει
με ράδιο και με τιβί
πότε θα ξημερώσει

όπως το έντομο το φως
την ψάχνει στις οθόνες
του λάπτοπ και του κινητού
να δει το όνομά της
μήνυμα ή συνδιάλεξη,
μια επαφή μαζί της

σαν το ποτάμι που κυλά
και ψάχνει λίμνη ή θάλασσα
τον προορισμό του νάβρει
λιώνει ο πόθος το μυαλό
στα κύτταρα κυριαρχεί
την λογική σαρώνει

είναι σαν φύλλο που επιπλέει
κι ακολουθεί την διαδρομή
που το νερό χαράζει,
έτσι εκεινού το αίσθημα
μαγκώνεται και στρίβει
σε κάθε πέτρα ή στροφή
που συναντά η κοίτη

κι επιταχύνει ύστερα
μόλις το ξεπεράσει
μα το χαμένο διάστημα
ποτέ δεν το καλύπτει
γιατί νερό και αισθήματα
πάντα γλυστρούν και φεύγουν

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον 

(ή Γεώργιον, Δημήτριον, το όνομα της αρεσκείας σας γενικώς)

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις. 

Κ.Π.Καβάφης